در نظام سلامت ایران، خریدار و فروشنده خدمت، هر دو در یک سمت ایستاده‌اند و گیرندگان خدمت یا بیماران نیز چاره‌ای جز دریافت همان خدمات دولتی ندارند. اگر بیماران نخواهند از خدمات دولتی با بیمه استفاده کنند، ناچار می‌شوند به بخش خصوصی مراجعه کرده و هزینه بیشتری بپردازند.